Opie­ra się głównie na mo­dy­fi­ka­cji do­tych­cza­so­wych wzorców re­la­cji między małżon­ka­mi i po­pra­wie ko­mu­ni­ka­cji. Klu­czo­wy­mi ce­la­mi tej for­my te­ra­pii jest roz­wiązy­wa­nie zgłasza­nych pro­blemów, po­moc w osiąga­niu wza­jem­ne­go zro­zu­mie­nia oraz za­spo­ko­je­nia po­trzeb własnych i part­ne­ra. Czyn­ni­kiem wa­run­kującym po­wo­dze­nie te­ra­pii jest miłość łącząca obie oso­by, ist­niejąca mi­mo po­ja­wiających się kry­zysów, go­to­wość do uzna­nia części od­po­wie­dzial­ności za stan związku oraz mo­ty­wa­cja do podjęcia pra­cy nad two­rzoną re­lacją.

Doświadczenie pokazuje, że etap okołorozwodowy zazwyczaj jest zbyt późnym, by wypracować oczekiwane zmiany i doświadczyć poprawy w relacji małżeńskiej.